تبیان معرفی می‌کند: عملی ویژه و خاص برای روز دحو الأرض
وبسایت فرهنگی اطلاع‌رسانی تبیان همزمان با روز دحوالارض، «عملی ویژه و خاص برای این روز» را بر اساس روایات دینی در فضای مجازی منتشر کرده است.
به گزارش روابط عمومی سازمان تبلیغات اسلامی، بخش اخلاق و عرفان اسلامی موسسه فرهنگی اطلاع‌رسانی تبیان این مقاله را بر اساس متنو دینی تهیه و منتشر کرده است.
حجت‌الاسلام معین شرافتی کارشناس حوزه علمیه در این مقاله می نویسد:« عظمت خلقت بسیار بزرگتر از آن است که ما به تنهایی بتوانیم به آن پی ببریم. به این دلیل است که برای فهم آن باید به آیات قرآن و احادیث نورانی اهل بیت مراجعه کنیم. در روایات نقطه ابتدایی برای گسترش زمین "مکه" بیان شده است. امام علی(علیه‌السلام) سر نامگذاری مکه را اینگونه عنوان کردند: «لِأَنَّ اللَّهَ مَکَّ الْأَرْضَ مِنْ تَحْتِهَا أَیْ دَحَاهَا؛ برای آنکه خداوند زمین را از زیر مکه کشیده یا گسترش داده، مکه نامیده شد.»(بحارالانوار،ج54،ص64) علاوه بر روزه و آن ثواب شگفت انگیزش، علاوه بر دعای مخصوص شب و روز دحو الاض، علاوه بر نماز ویژه این روز که در ظهر روز دحو الارض خوانده می شود و در مفاتیح آمده، در این روز یک عمل ویژه دیگری نیز وارد شده است و آن زیارت حضرت علی بن موسی الرضا(علیه السلام) است. روزی که حضرت، با قبر پیامبر خدا(صلی الله علیه و آله) وداع کرده، خاندان و دوستانش را با چشمانی گریان ترک گفته و از مدینه به سوی مرو رهسپار شده است. سفری که با تدبیرهای ویژه حضرت، نقش بسیار بارزی در گسترش تعالیم مکتب اهل بیت(علیهم السلام) در بین جهانیان یافت. سفری که نقطه عطفی در حیات معنوی شیعه به شمار می رود. آری برای پاسداشت زحمت ها، تلاش ها و مجاهدت های این امام همام، شایسته و بایسته است که در سالروز شروع آن سفر نورانی، به زیارتشان شتافته و بیعت و عهد خود را با حضرتش تجدید نماییم. از این روست که شیخ عباس قمی به نقل از مرحوم میرداماد، زیارت امام رضا(علیه السلام) در چنین روزی را بی نظیر دانسته و به آن، به صورت مؤکد سفارش کرده است.(مفاتیح الجنان،ص250) در حقیقت امام رضا(علیه السلام) موضوع توجه به دین را در حیطه خاور دور شروع کردند. همانند روز دحوالارض که زمین از یک نقطه از زیر آب خود را بیرون کشید امام رضا (علیه السلام) نیز اسلام را در بخش خاور دور به طور گسترده نشان دادند؛ بیان شد که روز دحو الارض روز قدرت نمایی خدا و نقطه مهمی در آفرینش زمین و حیات زمینی است. در چنین روزی اگر فرد چشمش را بر روی حقیقت عالم نبندد و دست قدرت الهی را دیده و در برابر آن خضوع و خشوع کند؛ مطمئناً از پاداش و رحمت بیکران خداوند بهره می برد. بنده ای که در برابر عظمت خالق، خود را شکسته و در دایره عظیم خلقت، خود را چیزی به شمار نیاورده و به درگاه خدا دست نیاز و دعا بردارد، نماز بخواند و روزه بگیرد؛ یعنی پناهگاهی جز آغوش الهی نیافته است. اینگونه است که پاداش ها نیز به سویش روانه می‌شود.»
متن کامل این مقاله در اینجا قابل مشاهده است.
